© Margot Coremans – Untitled

Description

Sinds haar eerste woordjes heeft ze de taal vastgegrepen – “papa, waarom heet een leeuw een leeuw?” – en haar niet meer losgelaten. Ze schrijft gedichten en graaft in de taalkunde naar verklaringen. Onlangs kreeg haar poëzie onverwacht een broertje en een zusje: video en performance. In haar werk probeert ze – in woorden, beelden of combinaties daarvan – de positie van het ik in de maatschappij of in relatie met een ander of zichzelf te visualiseren, alsook de betekenis van begrippen zoals relatie te onderzoeken. Verder doet ze veel, denkt ze meer en leidt ze een normaal bestaan.
Beschrijving werk
Voor dit gedicht baseerde ze zich op een werk van Gert-Jan Van Goethem, waarna het zich heeft losgetrokken en zijn eigen context heeft gecreëerd. Het vertelt een verhaal van en aan de mens. Een koppel zit op een terrasje. In de zon van Lommel. Of in een steegje van een Aziatische grootstad. Net als iedereen kijken ze naar de voorbijgaande mensen. Soms vergeten ze naar zichzelf te kijken. / In haar werk zet Margot Coremans de mens open en bloot te kijk voor zichzelf op het podium van zijn bestaan. De QR code op de poster brengt je naar de geluidsopname van het gedicht (prod. Kasper de Roover) op mijn website. De poster werd grafisch vormgegeven in samenwerking met Luka Lenie.