© Tine Laureyns – Zeeuwse Bergen

De reeks ‘Zeeuwse Bergen’ is ontstaan in de lockdown van 2020. De wereld stond stil, de grenzen gingen dicht. evengoed werd het lente in Zeeland. We waren net verhuisd en genoten al meteen een verplichte ballingschap. Terwijl de impact van de pandemie langzaam begon door te dringen, dwaalde ik door mijn nieuwe heimat en botste in de polder op tal van kleine en minder kleine bergen in het landschap. Hoopjes – aardappel, mais, hooi, biet, mest – die in de eindeloze vlakte mijn wandelingen een richting gaven. Op uitzondering van een paar kerktorens in de verte, waren ze de enige die zich uit het slik oprichtten en mijn horizon verstoorden. Ze werden onweerstaanbaar. Een berg als Sehnsucht, het object waar ik mijn nieuwsgierigheid aan toets, op zoek naar schoonheid, bleek tegelijk het braaksel van de heersende monocultuur, de vervlakking van de grond, een zichtbare oprisping van de horror. Ze werden metgezellen in een tijd van stilstand. Eerst legde ik ze vast in beeld – winter, zomer, herfst, lente – gaandeweg raakte ik verslaafd aan hun tweeledigheid: ze dreigen en ze lonken.